به یاد فریدون فروغی:
چرا وقتی که آدم تنها میشه
غم و غصش قد یک دنیا میشه
میره یک گوشه پنهون میشینه
دنیا رو مثل یه زندون میبینه
غم تنهای اسیرش میکنه
تا بخواد بجونبه پیرش میکنه